Ons optreden

Dinsdag 23-09-2008

Hallo luitjes,

Vandaag weer op naar het college. Scienceklas was echt bizar! Allereerst kwam de docent te laat (detail: studenten gaan pas naar de klas als zij de auto van de docent zien staan). Eenmaal aangekomen, moesten wij eerst voor haar de kaartjes van het afgelopen concert sorteren. Wij gingen hiermee aan de slag en zij vertrok weer. Na korte tijd kwam zij weer terug met een puzzel. Deze werd uitgedeeld en wij konden weer vertrekken. Totaal geen kennis opgedaan dus.
Na science hadden wij één uur wiskunde. Het huiswerk werd nagekeken. De docent maakt zich ernstige zorgen over de studenten, omdat zij binnenkort een toets moeten maken, maar hun kennis is niet echt up-to-date. Gelukkig waren de opgaven over het algemeen wel goed gemaakt.
Nu hadden wij twee uur vrij. Wij hebben heerlijk in de zon gezeten, want het was behoorlijk koud. Lekker opgewarmd vertrokken wij naar Suzettes les. Zij had ons hiervoor uitgenodigd. Ons laatste uur was ETP, maar dit was niet interessant voor ons (de studenten moeten hun portfolio inleveren). Dus besloten wij om de uitnodiging te accepteren.
De studenten moesten in groepjes een optreden doen. Het podium was lekker buiten, dus alle studenten pakten een stoel en het genieten kon beginnen. Er werden verschillende dingen gedaan als: dans, zang, voordracht, toneel, enz.
Op een gegeven moment waren alle studenten geweest, maar de laatste groep moest nog komen. Nou, jullie raden het al: dat waren wij! Gelukkig hadden wij pas nog met elkaar Er is er één jarig gerepeteerd. Suzette vond dit een goed idee om dit liedje op te voeren. De studenten vonden het hartstikke leuk en begonnen mee te zingen en te klappen!
Suzette had een onverwachte vergadering, dus wij moesten even op haar wachten voordat wij naar huis konden. Nou ja, geen probleem. Wij houden van de zon en deze scheen nog, dus maar weer zonnen. Studenten vinden het maar raar dat wij zo genieten van de zon. Zij lopen zelf met een paraplu om zich te beschermen tegen de zon. Maar ja, als je in Nederland niet zo’n goede zomer hebt, dan ben je in Namibië blij met elk zonnestraaltje dat je op kunt vangen. By the way, wij vinden dat het bruinen nog niet echt wil vlotten. Je huid is best droog en je vervelt dus snel. Dit komt waarschijnlijk door de andere samenstelling van het water. Maar wij blijven volhouden, zodat wij als drie echte Afrikaantjes terugkeren.
Tijdens het zonnen, hebben wij de krant zitten lezen. Er stond een bericht in over een man in een rolstoel, die naar een conferentie moest over mensen met een handicap. Hij kon wel inchecken, maar werd vervolgens niet toegelaten in het vliegtuig, omdat hij niet kon lopen. BIZAR! In Namibië wordt totaal geen rekening gehouden met mensen met een handicap. Wij merken dit ook bij Lihandra. Als zij zondag naar de kerk gaan, is er nergens een hellinkje. Zij moet altijd via de trap. Suzette vertelde ons dat dit uit het verleden komt. Als je een gehandicapt kind kreeg, dan keek je hier niet naar om. Het zou dan wel vanzelf dood gaan. Wat is dat dan een verschil met ons land!
Rond 13.00 uur was Suzette klaar en moesten wij snel naar huis om Lihandra op te halen en dan door naar de universiteit. Om 14.00 uur zou er namelijk weer een voorstelling zijn. Er was geen tijd om thuis te eten en dus trakteerde Suzette ons op een broodje bij de uni.
De voorstelling was heel goed. Er werd een bekend toneelstuk gedaan, namelijk Sarafina. Het gaat over een meisje dat heel beschermd is opgevoed. Eenmaal op de universiteit wordt zij door medestudenten beïnvloed en gaat zij stappen, lessen overslaan en krijgt zij een vriendje. Het resultaat is dat zij zwanger wordt en besmet is met HIV. Best een pittig stuk dus. Maar wel heel goed uitgevoerd en een goede les voor de jeugd! De student was dan ook geslaagd voor zijn examen.
Thuis hebben wij spruitjes met worst en aardappels gegeten. Kunnen jullie het begrijpen: overdag bakken in de zon en ’s avonds spruitjes eten. Wij missen thuis gewoon een beetje.
Nog even televisie kijken en dan naar bed, want het lijkt misschien wel leuk als de lessen uitvallen, maar je wordt er eigenlijk doodmoe van. Wij hebben onze slaap dus hard nodig. Misschien moeten wij tussen de middag maar siësta gaan houden.

Tot horens! Pa en ma Reedijk en Nicolaï, wij vinden het echt ontzettend leuk dat jullie iedere dag even reageren. Super lief! Veel liefs van de drie Afrikaantjes.

P.S.: Lieve Linda, wij hopen dat je eerste rijles is bevallen. Wij durfden vandaag zelfs hier niet naar buiten te gaan (haha). Je kunt vast niet erger hebben gereden als de lessers hier. Maar ja, hier betaal je ook maar 8 N$ per uur. Er wordt een zelfgemaakte ‘L’ op de ruit geplakt en lessen maar! Nou, wij weten dat je het kunt (denk maar aan de kartauto’s). Succes met je volgende les! Jij komt ons toch ophalen van het vliegveld?