Een goed begin, maar…

Maandag 20-10-2008

Goedemorgen zonder zorgen,

Vol spirit stonden wij vanmorgen op om weer aan de slag te gaan. Wij werden weer door onze super aardige overbuurvrouw opgehaald. Het is net een taxibedrijf. Emilie voorin, Angela en Christine op de achterbank en een kattenbak (= laatruimte) vol kinderen. Eerst langs een paar scholen om al de kinderen te droppen en dan op naar de Namibia Primary School.
Allereerst zijn wij naar de directeur gegaan om hem te vertellen dat dit onze laatste week wordt. Hij kon dit wel begrijpen. In het belang van ons onderzoek konden wij niet langer op zijn school blijven.
De dag begon erg opvallend, omdat wij alledrie in hetzelfde lokaal zaten. In onze oorspronkelijke klas dus. Op maandag bestaat het eerste uur uit een Assembley. De kinderen verzamelen dan op een bepaald punt en openen de week met zingen, lezen uit de Bijbel en mededelingen. Zo werd verteld dat de kinderen hun lootjes moesten verkopen om deel te kunnen nemen aan de prijsuitreiking. Vervolgens werden de prijzen te voorschijn gehaald. BIZAR! Een laptop, een printer, een fotocamera, enz. Wij konden dit niet geloven. Dat houd je dan voor de ogen van kinderen, die zelf bijna niets hebben en met gescheurde uniformpjes op school komen. Stel dat één van de ouders een laptop wint, waar wordt de stroom dan vandaan gehaald? Of hoe kunnen zij aan inkt komen voor de printer als zij bijna geen geld hebben?
Het volgende bizarre moment volgde al snel. Eén van de leerkrachten zei dat de directeur met een stok langs zou komen en de kinderen zou slaan, die hun lootjes niet hadden verkocht. Wij geloofden onze oren gewoon niet.
Tot slot werd er verteld dat de kinderen ons meer privacy moesten geven tijdens de pauzes. Niet meer voor onze lokalen zitten, niet meer om ons heen hangen en vooral niet meer aan onze haren zitten (gelukkig, want wij waren al aardig door onze shampoo heen). De leerkrachten vonden het respectloos zoals de kinderen ons behandelde.
In de klas teruggekomen, leek alles nog steeds normaal. Lekker met z’n drieën in één klas.
Helaas, al snel kwam er weer iemand binnen. Jawel, hoor Angela werd weer meegenomen. Zij kon weer naar een andere klas. Dit keer grade 2. De leerkracht van deze klas was een beetje emotioneel en de kinderen konden daar natuurlijk niet onder leiden. Volgens ons had zij gewoon te veel werk wat zij nog niet had afgerond.
Na de pauze was Christine de Sjaak. Dit keer mocht zij naar de speciale grade. Hier zitten alle kinderen, die niet over zijn gegaan. Kinderen met leerproblemen dus. Christine paste er dus mooi tussen (haha). Al was het maar voor twee uurtjes, het was erg pittig.
Arme Emilie dacht dat wij het vandaag met z’n drieën zouden doen. Puntje bij paaltje, stond zij weer alleen. Het is echt bizar hoe snel de dag kan veranderen!
De waarschuwing van vanmorgen had wel geholpen. De hele dag zijn wij met rust gelaten. Alleen aan het einde van de dag wilden de kinderen toch even knuffelen. Oké, dan. Angela kreeg zelfs te horen dat één van de kinderen van haar ging dromen. Best vies om dat van een kind van acht à negen te horen.
Vervolgens op naar het college. Wij voelen ons net beroemdheden als wij in onze jeep het schoolterrein verlaten. Alle kinderen lopen rond de auto en je moet heel langzaam rijden om niemand te raken. Iedereen gilt: ‘Bye, beautiful teachers!’ Oh, geweldig.
Op het college Simson opgezocht voor ons visum. Hij zou namelijk vanochtend langsgaan bij Home Affairs. Dit had hij gedaan en onze paspoorten liggen daar nu nog. Nu maar weer even wachten.
Mark gebeld om ons weer naar huis te brengen. Het eerste wat hij vroeg, was of wij woensdag veilig waren thuis gekomen van Joe’s Beerhouse. Hij kon ons namelijk niet ophalen en was een beetje bezorgd. Gelukkig konden wij hem gerust stellen en vertellen dat de studenten een lift voor ons hadden geregeld met de collegebus. Lekker vol, maar heel gezellig! Hij moest hier heel erg om lachen.
Voor de rest van de dag het lekker rustig aangedaan. Nog wel even met één van de architectuurstudenten op hyves gezeten. Ja Robert, de afspraak staat al in onze agenda. Nu moet je nog de andere drie op de hoogten stellen.

Wij zijn weer benieuwd wat morgen ons brengt! Wij missen jullie!

Een dikke knuffel van de drie Afrikaantjes!

P.S.: Jay, van harte gefeliciteerd met je verjaardag! Wij hopen dat je ook zonder Linda een leuke verjaardag hebt gehad. Wij denken aan je!