Wat een rit, man!

Dinsdag 21-10-2008

Ja, hier zijn de drie Afrikaantjes weer!,

Lieve mama Reedijk, hartelijk gefeliciflapstaart met uw vijftigste verjaardag. Wat een leeftijd! Speciaal voor u hebben wij een filmpje gemaakt. Angela had het er wel moeilijk mee, maar gelukkig waren Christine en Emilie er. Zij hebben Angela weer op kunnen fleuren. Dat is wel te zien op het filmpje. Toch? Wij hopen dat u een fijne dag hebt gehad in België! Wij hebben veel aan u gedacht.
Vanmorgen op school dachten wij dat het weer voor elkaar hadden. Wij zaten weer met z’n drieën in dezelfde klas. Het duurde niet lang of Angela werd weer weggehaald om ergens in te vallen. Het zou maar voor eventjes zijn, maar zij bleef weg tot de pauze. Laat dat even dus maar weg.
Na de pauze is het allemaal lekker gegaan. Wij hebben lekker met elkaar in de klas gezeten. Wij regeerde met strenge hand, maar wel rechtvaardig natuurlijk! Lekker nagekeken, met de kinderen gezongen, enz. Was echt gezellie!
Om 13.00 uur direct naar huis, omdat wij nog wat acteerwerk hadden te doen en bovendien hadden wij weer een voorstelling op Unam om bij te wonen. Efin, thuis gekomen lekker gegeten (paps Nicolaï, Angela is nu verslaafd aan de eieren met kaas en ui). Daarna hard aan de slag. Emilie stoer in het bakkie geklommen om hem te starten. Maar niets. Zelfs geen gepruttel. Alle knopjes en handeltjes geprobeerd, maar nog niets. Dus Emilie onder de motorkap kijken en Angela maar aan alle handeltjes en knopjes draaien/trekken. Nog niets. Angela kwam ook gezellig onder de motorkap. BIZAR, dat blondje zag gewoon wat er mis was! De accu was ontkoppeld. Lekker handig! Emilie weer in het bakkie geklommen en jawel hoor, HIJ DEED HET! Angela en Christine moesten wel even aan het bakkie hangen om te zorgen dat wij niet de garage inreden (handrem is namelijk kapot). Maar daar ging Emilie, hoor! Hup, het erf af! De opnames konden beginnen!
Na het opnemen van de scène wilden wij allemaal een rondje rijden (iedereen heeft zonder brokken gereden). Wij hebben onwijs gelachen. Toen snel naar binnen om ons klaar te maken voor de voorstelling.
Op Unam aangekomen, hebben wij weer ontzettend genoten. Dit keer was er gelukkig niets gecanceld. Het waren hele gevarieerde stukken. Wel kwam er overal veel humor in voor en ook veel interactie met het publiek. Nou, daar houden de drie Afrikaantjes wel van!
Na de voorstelling hebben wij lekker in de zon gezeten, omdat wij op Lihandra moesten wachten. Suzette wilde ons wel naar huis brengen, maar voor dat uurtje vonden wij dat wat overbodig. Wij moeten tenslotte wel een kleurtje krijgen!
’s Avonds eerst even wat gegeten en daarna onze filmpjes nog eens teruggekeken. Wij kunnen er geen genoeg van krijgen. Suzette en Lihandra trouwens ook niet!
Het is al weer laat (voor ons dan), dus wij gaan zo maar weer eens pitten! Ach ja, dat heb je met zo’n druk en vermoeiend leven (haha).

Zien wij jullie weer de volgende keer? De drie Afrikaantjes.

P.S.: Wij hebben het spandoek hier voor de ruit gehangen. Toen Suzette thuis kwam, keek zij er eens naar en zei vervolgens: ‘De mensen zullen wel denken dat ik vijftig ben geworden. Nou ja, daar kan ik wel mee leven, want dan ben ik drie jaar jonger.’