Prijs voor de drie Afrikaantjes

Vrijdag 24-10-2008

Welkom, welkom, bij de drie Afrikaantjes,

Eerst wat over gisteren. Het theater gisteren was echt super, bizar, te woopie, te wauwie en gewoon top! Schandalig dat je hier geen entree voor hoefde te betalen. Het was een examen van beweging, balans en emoties. Niet gesproken, maar alleen muziek en lichaamsbeweging. Dit was het eindstuk van de eerste, tweede en derdejaars. Wij hebben ademloos en vol bewondering gekeken.
Na de voorstelling zaten wij in de aula te wachten tot Suzette klaar was. Wij konden de regen binnen al ruiken. Dus Christine besloot buiten even polshoogte te nemen. Zij kwam terug met de woorden: ‘Het regent helemaal niet!’. Angela kon gewoon niet geloven dat haar neus het fout had. Zij ging dus ook even kijken en kwam terug met de woorden: Zo wat, heb je die plas niet zien liggen?’. Christine had het afdakje over het hoofd gezien. Blondmoment, kan gebeuren. Suzette zei nog dat het gevaarlijk was om met de eerste regen te gaan rijden. De wegen zijn dan glad. Alle troep van de droge periode wordt nat en glibberig, waardoor je dus makkelijk kunt glijden.
Nog even snel (niet te snel dus) met Suzette naar de winkel. Wij renden snel naar de winkel om droog binnen te komen. Suzette liep op haar gemakje door de regen. Zij genoot gewoon van de regen. BIZAR!
Vanmorgen hebben wij ons klaargemaakt voor onze laatste schooldag. Emilie haar nieuwe jurk aan (zie foto). Deze jurk heeft zij van Angela en Christine als verjaardagscadeau gekregen. Ja, je moet er natuurlijk wel netjes uitzien op zo’n speciale dag. Het gebeurt namelijk niet elke dag dat je kinderen een prijs krijgen. Zo stonden wij allemaal opgedirkt en wel langs de weg om te gaan werken. Nee, gewoon om naar school te gaan. Gelukkig rijden er niet veel taxichauffeurs langs ons huis. De overbuurvrouw was de eerste, die voorbij kwam.
Op school aangekomen, waren de leerkrachten al druk in de weer met de ceremonie. De afspraak was als de bel ging dat de leerkrachten de kinderen snel in de klassen moest zetten. Dit moest ervoor zorgen dat het niet te chaotisch zou worden. Nou, wij hielden ons aan de afspraak. Maar wij waren ook één van de weinige.
Op een gegeven moment klopte er een meisje bij Emilie op het raam. Zij vroeg of Angela bij haar in de klas kwam, omdat de leerkracht er voor de verandering weer eens niet was. Hup, daar ging Angela dan maar weer. Christine en Emilie zijn de dag begonnen met het zingen van liedjes en het maken van foto’s met de kinderen.
Opeens was er in de klas een kindje aan het huilen. Emilie er naar toe om te vragen wat er was. Je kon haar bijna niet verstaan, zo hard was zij aan het huilen. Het meisje huilde, omdat zij het erg vond dat wij weggingen. Vooral het afscheid van Emilie was zwaar, omdat zij twee weken voor deze klas heeft gestaan. De kinderen waren al helemaal aan haar gewend. Gedurende de dag zijn wij nog wel meer verdrietige kinderen tegengekomen. Zij wilden allemaal dat wij niet weggingen. Maar ja, eens komt er een einde!
Om 07.45 uur was het tijd voor de ceremonie. Tijdens deze ceremonie kregen de kinderen, die goed gepresteerd hadden, een prijs. Dit betekent de kinderen, die hoger dan 75 procent hebben gepresteerd, krijgen een prijs. Ook waren er nog prijzen voor goed gedrag, sportprestaties en ook wij waren aan de beurt. Wij kregen een certificaat van waardering. BIZAR! Stonden wij dan op het podium. De kinderen werden helemaal gek. Wat een applaus! Ook was er natuurlijk iemand van de pers. Jullie raden het al: wij komen weer in de krant. Jammer genoeg wel als wij weg zijn. Maar wij moesten onze gegevens achterlaten en de krant wordt dan naar ons opgestuurd. Het houdt ook maar niet op voor de drie Afrikaantjes.
Wat wij echt bizar vonden, was dat gedurende de ceremonie de leerkrachten allemaal op een rijtje zaten te eten en te drinken. Dit doe je toch niet als er heel veel kinderen zijn die met een lege maag naar school komen, omdat de ouders geen geld hebben! Maar wij waren blijkbaar de enige die zo dachten.
Rond 11.30 uur was het thuis om naar huis te gaan. Nou ja, naar huis gaan. Eerst nog een mierenhoop van knuffelende kinderen overleven en toen snel in de auto.
Bij huis aangekomen, hebben wij onze overbuurvrouw een flesje wijn met een sieraad gegeven. Het was toch wel super fijn dat wij zo iedere dag met haar mee konden rijden.
Oké, nu zijn wij vrij. Wat nu…? Lekker sonnen! Twee uur lang. Bizar! Wij denken het wel vol te kunnen houden de laatste weken.
Daarna naar binnen om het eten klaar te maken en weer een geweldig dagverslag voor jullie te maken. Het heeft ons zweetdruppeltjes gekost, dus waag het niet om te zeggen dat je het niet leuk vindt!
Vanavond doen wij het rustig aan. Gezellie met elkaar een spelletje doen en dan de flik (= film) kijken, die Lihandra voor ons heeft uitgekozen.

Heel veel zonnige kusjes en knuffeltjes van de drie Afrikaantjes!

P.S.: Simson is net langs geweest. Hij had onze paspoorten bij zich en ….. wij kunnen 1 december het land verlaten! Begin dus alvast maar met het regelen van een ontvangstcomité. Zie jullie dan!