Hadden wij een afspraak?

Maandag 29-09-2008

Hello me darlings,

De Afrikaantjes stonden vanmorgen als lijken naast hun bed. Om 05.15 uur ging namelijk de wekker, omdat wij om 07.00 uur op een basisschool werden verwacht (dachten wij). Normaal zien wij er al niet uit, maar dit had je echt niet willen zien. BIZAR!
Na ons klaargemaakt te hebben, zaten wij keurig om 06.30 uur op de veranda op Simson te wachten. Nou ja, jullie raden het al weer! Na een half uur wachten, hebben wij hem maar geprobeerd te bellen. Hij nam zijn telefoon niet op. Een kwartier later ging Suzette naar het college en zei dat het beter was als wij met haar mee zouden rijden. Zo gezegd, zo gedaan. Wel even Simson gesmst en wij kregen al kort daarna antwoord van hem. De basisschool verwachtte ons pas om 09.00 uur! Nou, dat had hij ook wel eens eerder mogen zeggen.
Op het college moesten wij even wachten. Om 08.15 uur bracht Simson ons naar de Elim Primary School. Hier aangekomen, stond ons verrassing numero twee te wachten. Wij dachten dat alles goed liep, maar eenmaal bij de directrice in de kamer wist zij niet dat wij zouden komen. Angela ging er nog slechter uitzien dan dat zij al deed. Simson joined Angela’s club. Hij had nog wel zo vaak gebeld en kon er dus echt niets aan doen. Wel heeft hij voor elkaar gekregen dat wij morgen voor de rest van de week mogen komen. Angela vroeg nog aan Simson: ‘Oh morgen, kom je ons wel op tijd ophalen, want anders zitten wij weer zo lang op je te wachten?’. Gelukkig kon hij er wel om lachen en hij zal ons morgen om 07.15 uur ophalen.
Terug op de college heeft Simson ons uitgenodigd om twee lessen van hem te volgen. Hij geeft Engels en Angela haar dag kon niet meer stuk. Nu was het echt officieel: dit was Angela’s slechtste dag ever. Bizar!
Na de lessen hebben wij gewacht op onze trip naar de speciale scholen. Om 13.30 uur zou de bus klaarstaan. Wij gingen met een klasgenoot, genaamd Ernest (Bobbie en de rest), richting de bus. De bus zag zwart van de mensen. Nee, dan bedoelen wij niet de huidskleur, maar stampvol. Wij moesten dus wachten tot de bus weer terugkwam om ons op te halen. Gelukkig duurde dit niet al te lang.
De speciale scholen kon je goed herkennen, omdat alles gelijkvloers is. Wij bezochten eerst de school voor de slechthorende/doven kinderen. Wij kregen hier een presentatie over kinderen met verschillende soorten gehoorproblemen. Ook waren er een paar doven leerlingen, die ook deel uit maakten van de presentatie. Een meisje met supermooie ogen (lichtgrijs/blauw) vertelde in gebarentaal een verhaal over een aap, die op zoek was naar bananen. Echt gaaf om te zien! Het meisjes zat ook de hele tijd naar onze huidskleur te kijken. Angela kreeg zelfs een knuffel van haar. Hartverscheurend! Sander, dit wordt dochter nummer 1!
De tweede school, die wij bezochten was voor verstandelijk en lichamelijk gehandicapte kinderen. Hier kregen wij echt een kijkje in één van de klassen. In deze groep zat onder andere een jongen van elf jaar met een waterhoofd. Bizar hoe slim hij was. Hij kon zes talen spreken. Daarnaast waren er ook drie kinderen met het syndroom van Down. Je kon wel merken dat onze medestudenten niet gewend waren om met deze kinderen om te gaan. Zo ging een jongetje naar één student toe om haar een knuffel te geven. Zij kroop helemaal weg en trok een vies gezicht, terwijl deze kinderen alleen maar een beetje aandacht willen.
Om 16.30 uur vertrokken wij weer met de bus richting het college. Bij het college aangekomen, hebben wij onze nieuwe taxichauffeur gebeld. Dit is Mark. Een ontzettend aardige man met twee taxi’s, een klein bedrijfje, vader van twee kinderen en die heel graag ooit een keer naar Nederland wil komen. Wie wil dat hier nou niet?
Thuis hebben wij pompoen gegeten. De smaak was een beetje waterig, maar met ketchup komt alles goed.
Na het eten ons dagverslag van vandaag gemaakt en informatie uitzoeken voor de drie Nederlandse studenten uit Dordrecht. Zij willen waarschijnlijk ook voor internationalisering hierheen komen. Dit kunnen wij hen alleen maar aanraden.
Wij zitten momenteel met satéprikkers onze ogen open te houden, dus dat wordt niet te laat naar bed.

Heel veel knuffels van de drie vermoeide Afrikaantjes!