Een Nederlandse ontmoeting

Maandag 13-10-2008

Hallo lieverds,

‘Zij zijn er eindelijk!’ Met deze woorden werden wij begroet op onze nieuwe basisschool. De directeur was duidelijk blij met onze komst. Hij heeft namelijk een leerkracht, die afwezig is. De kinderen van die leerkracht zijn nu over de andere grades 3 verdeeld. Deze klassen zijn nu dus nog groter. Aan ons werd dan ook de vraag gesteld of wij onze eigen klas wilden draaien. Nou, dat is wat op de vroege maandagmorgen. Uiteraard vonden wij dit geen probleem.
Wij zouden de eerste dag met een leerkracht meedraaien, zodat wij de gang van zaken konden observeren. Bij grade 3 aangekomen, was de leerkracht direct enthousiast. Zij stuurde de kinderen dan ook naar het lege lokaal van de afwezige leerkracht. Het was dus de bedoeling dat wij vandaag al onze klas zouden draaien. Dus niets observeren, maar direct aan het werk. Emilie en Christine hebben deze klas gedraaid. Angela werd alleen in een andere klas gezet, omdat daar vandaag geen docent was. Nou, zoals jullie van ons verwachten, hebben wij ons er dapper doorheen geslagen.
Deze school is wel een hele andere school dan de twee vorige. Zij hebben het hier duidelijk armer. Er zijn weinig materialen, veel kapotte stoelen, schoenen, enz. Als kinderen een schrift nodig hebben, moeten zij die zelf kopen. De kinderen moeten zelf in de gaten houden wanneer hun schrift bijna vol is. Vervolgens moeten zij geld aan hun ouders vragen. Met het geld kunnen zij een schrift kopen bij de leerkracht. Het gevolg is dat het gebeurd dat je opeens een kind hebt waarvan het schrift vol is. Het kind krijgt geen nieuw schrift, omdat het geen geld heeft. En het kind moet dan over gaan in een schrift van een ander vak. BIZAR!
Ons haar is erg in trek bij de kinderen. Het haar van Emilie en Christine vonden de kinderen er maar nep uitzien. Ja, zij hebben niet van die kroeskoppen. Angela’s haar is uitgedund. De kinderen zaten er vandaag de hele tijd aan. Dat wordt morgen dus een knot!
Vanmiddag moesten wij naar het college. Hier werd het samenwerkingscontract tussen de Hogeschool Rotterdam en de Windhoek College of Education getekend. De directrice van de college vond het leuk als wij er ook bij zouden zijn. Dit konden wij natuurlijk niet weigeren.
Bij deze bijeenkomst stikte het van de Nederlanders. Wij waren nog niet eens de staffroom binnengelopen of wij hoorden al: ‘Ah, dat zijn de drie Afrikaantjes’. Dus in Nederland zijn wij ook al bekend.
Het is best wel bizar om mensen uit Nederland te ontmoeten. En dan ook nog je eigen directeur en docenten. Het was wel heel gezellig om hen te zien. Van de week zullen wij hen nog wel een paar keer ontmoeten.
Al snel werden wij gedropt aan een tafel met vier andere Nederlandse studenten. Dit zijn architecten in opleiding, waar wij al eerder mailcontact mee hebben gehad. Het was leuk om hen in het echt te ontmoeten.
Na de bijeenkomst zijn wij met Suzette naar huis gereden. Hier hebben wij onze maaltijd bereid. Broccoli met gebakken aardappels en kipburgers. Hmmm!
Misschien gaan wij vanavond nog even langs bij de vier Nederlandse studenten. Zij zitten in een hotel vlakbij ons in de buurt. Anders wordt het een lekkere televisieavond.

Jullie horen morgen wel wat het is geworden! De drie Afrikaantjes.