Een hartverzakking

Woensdag 22-10-2008

Hallo trouwe lezers,

Vanmorgen begon als alle andere morgens. Opstaan, douchen, eten en hup naar school. Niet wetend wat ons deze dag te wachten stond. Angela en Christine hadden wel een plan. Gisteren werd aan hen gevraagd of zij spandoeken willen maken voor de Raffle-fun-day. Dit gaan zij natuurlijk niet thuis doen, want dan hadden de leerkrachten dit zelf ook thuis kunnen doen. Zij doen dit onder schooltijd. Als er dan werd gevraagd of zij een klas wilden draaien, dan zouden zij zeggen: ‘Nee, wij moeten de spandoeken maken!’. Zo gezegd, zo gedaan. Christine heeft Emilie eerst nog bijgestaan bij de gymles. Daarna aan het werk met de spandoeken. De taken waren goed verdeeld: Angela tekent en Christine verft.
Emilie heeft heel de dag voor grade 3 gestaan. Maar ja, dat kun je wel aan Afrikaantje Emilie overlaten. De dag is soepeltjes verlopen.
Om 13.00 uur was het tijd om naar huis te gaan. Emilie moest snel haar spullen pakken, want de overbuurvrouw stond al op ons te wachten.
Thuis aangekomen, kreeg Emilie de schrik van haar leven. Haar fotocamera was weg! Wij gingen er niet vanuit dat de kinderen dit gedaan zouden hebben. Het zijn af en toe wel boefjes, maar stelen van de juf is wel weer het andere uiterste. Wij geprobeerd om achter het nummer van de school te komen. Stond niet in het telefoonboek, Simson had het niet bij zich. Ja, wat dan? Stress, stress!
Opeens kreeg blondje Angela een helder moment. Op één van de foto’s stond het telefoonnummer van de school. Ja, dat krijg je met paparazzi Angela. Wij snel de laptop gepakt en de bewuste foto tevoorschijn getoverd. En ja hoor, zij had nog gelijk ook. BIZAR! Emilie vloog naar de telefoon en belde het nummer. Gelukkig, er waren nog mensen op de school. De mevrouw vertelde dat Emilie over tien minuten moest terugbellen. In de tussentijd zou zij naar het lokaal gaan om te kijken of haar fototoestel daar lag. Dat waren dus tien lange minuten. Angela een kopje thee voor Emilie gezet, want thee helpt voor alles.
Klokslag tien minuten vloog Emilie weer naar de telefoon. Hier kreeg zij het mooiste nieuws wat zij in jaren had gehoord: haar fotocamera stond nog op de kast in de klas. De mevrouw had haar camera al in de kluis gelegd.
Toen Emilie de telefoon had neergelegd, was het HOOPIE op Angela. Gelukkig maar, nu konden wij lekker aan ons middageten beginnen.
Na het eten hebben wij nog even achter de laptop gezeten en vervolgens naar de winkel. Het was mooi weer om te lopen, omdat het een beetje bewolkt was. Lekker geshopt bij OK en toen een flesje wijn gehaald voor onze aardige overbuurvrouw, die ons elke dag naar school en terug naar huis brengt. In de drankwinkel aangekomen, kreeg Emilie haar tweede hartverzakking. Haar look-a-like Bobby zat niet meer in zijn/haar kooi. Het beest zou toch niet het loodje hebben gelegd? Bij de kassa zei de mevrouw dat hij/zij om 17.00 uur altijd naar huis gaat met de eigenaar. Gelukkig maar, dat probleem was dus ook niet zo groot.
Bij thuiskomst de boodschappen opgeruimd. Onze kasten staan weer lekker vol en wij zitten met een tevreden gevoel het dagverslag te tikken. Intussen wachten wij op onze heerlijke macaroni met chicken. Wij kunnen niet wachten!
Vanavond doen wij het rustig aan. Wij wachten wel vol spanning op het telefoontje van papa Nicolaï en Sander. En dan op tijd naar bed voor de verandering.

Adieu luitjes! Dikke Namibische knuffel van jullie oude vertrouwde drie Afrikaantjes.

P.S.: De foto’s van Emilie houden jullie nog te goed. Want ja, die liggen nog in de kluis! :)