De wereld is klein
Door: Angela, Emilie en Christine
Blijf op de hoogte en volg Christine
17 November 2008 | Namibië, Windhoek
Vrijdag 07-11-2008
Daar zijn wij weer,
Deze vrijdagmorgen begonnen wij met onze koffers in te pakken. Je mocht per persoon twee koffers van twintig kilo meenemen. Dat haalden wij bij lange na niet. Twee koffers voor ons drieën was wel genoeg.
De hele morgen bleef de telefoon maar gaan. Iedereen wilden ons een goede reis wensen.
Toen de koffers ingepakt waren, zijn wij met Suzette naar de bank geweest. Wij konden namelijk geen Namibisch geld gebruiken in Zuid-Afrika, maar wel Zuid-Afrikaans geld in Namibië. Wij hadden dus besloten om al ons geld om te laten ruilen in Zuid-Afrikaanse randen.
De spanning begon er toch wel in te zitten. Wij besloten om nog even een film te kijken om de tijd door te komen.
Om 17.20 uur was het dan zover. Wij vertrokken richting het vertrekpunt. Thuis eerst afscheid genomen van Lihandra. Dit was al best moeilijk. Bij het vertrekpunt namen wij afscheid van Suzette. Zij kreeg zelfs tranen in haar ogen. De mensen die Angela kennen: zij hield het ook niet droog.
Onze koffers werden ingeladen met een pakketje voor Jacques (de zoon van Suzette). Nu was het nog wachten op de andere twee pakketjes, die wij mee zouden nemen. Om 18.30 uur waren deze pakketjes er nog niet en wij hebben deze dus ook niet meer mee kunnen nemen.
In de bus was het één en al gezelligheid. Hoe is het mogelijk wij zaten naast een Nederlander. Bizar! Zijn naam was Vincent. Hij had zich netjes in het Engels voorgesteld, maar wij konden het in het Nederlands afmaken. Verder hebben wij ook een Franse jongen ontmoet: Bertran. En er was ook nog een Afrikaanse jongen genaamd Tweet. Wie noemt zijn kind nou Tweet? Hij is toch geen vogeltje.
Aan het begin van de reis werd er eerst nog met elkaar gebeden. Er werd gevraagd om een goede reis en een veilige aankomst in Cape Town.
Op een gegeven moment werd er een film opgezet in de bus. Dit was de film Left behind. Best aparte film, maar wij werden er wel lekker moe van. Wij konden daarna dus lekker gaan slapen. Nou ja, lekker! Er werd regelmatig gestopt voor een plaspauze. Alle lichten in de bus gingen dan weer aan, waardoor iedereen wakker werd. Over het algemeen hebben wij wel goed geslapen. Angela had zelfs een deel van Vincent zijn slaapzak te leen.
Wat zou de rest van deze nacht nog brengen? De drie Afrikaantjes.
Daar zijn wij weer,
Deze vrijdagmorgen begonnen wij met onze koffers in te pakken. Je mocht per persoon twee koffers van twintig kilo meenemen. Dat haalden wij bij lange na niet. Twee koffers voor ons drieën was wel genoeg.
De hele morgen bleef de telefoon maar gaan. Iedereen wilden ons een goede reis wensen.
Toen de koffers ingepakt waren, zijn wij met Suzette naar de bank geweest. Wij konden namelijk geen Namibisch geld gebruiken in Zuid-Afrika, maar wel Zuid-Afrikaans geld in Namibië. Wij hadden dus besloten om al ons geld om te laten ruilen in Zuid-Afrikaanse randen.
De spanning begon er toch wel in te zitten. Wij besloten om nog even een film te kijken om de tijd door te komen.
Om 17.20 uur was het dan zover. Wij vertrokken richting het vertrekpunt. Thuis eerst afscheid genomen van Lihandra. Dit was al best moeilijk. Bij het vertrekpunt namen wij afscheid van Suzette. Zij kreeg zelfs tranen in haar ogen. De mensen die Angela kennen: zij hield het ook niet droog.
Onze koffers werden ingeladen met een pakketje voor Jacques (de zoon van Suzette). Nu was het nog wachten op de andere twee pakketjes, die wij mee zouden nemen. Om 18.30 uur waren deze pakketjes er nog niet en wij hebben deze dus ook niet meer mee kunnen nemen.
In de bus was het één en al gezelligheid. Hoe is het mogelijk wij zaten naast een Nederlander. Bizar! Zijn naam was Vincent. Hij had zich netjes in het Engels voorgesteld, maar wij konden het in het Nederlands afmaken. Verder hebben wij ook een Franse jongen ontmoet: Bertran. En er was ook nog een Afrikaanse jongen genaamd Tweet. Wie noemt zijn kind nou Tweet? Hij is toch geen vogeltje.
Aan het begin van de reis werd er eerst nog met elkaar gebeden. Er werd gevraagd om een goede reis en een veilige aankomst in Cape Town.
Op een gegeven moment werd er een film opgezet in de bus. Dit was de film Left behind. Best aparte film, maar wij werden er wel lekker moe van. Wij konden daarna dus lekker gaan slapen. Nou ja, lekker! Er werd regelmatig gestopt voor een plaspauze. Alle lichten in de bus gingen dan weer aan, waardoor iedereen wakker werd. Over het algemeen hebben wij wel goed geslapen. Angela had zelfs een deel van Vincent zijn slaapzak te leen.
Wat zou de rest van deze nacht nog brengen? De drie Afrikaantjes.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
