En tot kijk Cape Town

Zondag 16-11-2008

Daar gaan wij,

Ja, vandaag zouden wij weer naar Windhoek vertrekken. Om 07.00 uur opgestaan, gedoucht, gegeten en de laatste dingen in de koffer gedaan.
Intussen was het bijna 08.50 uur en Jonathan zou ons op komen halen. Wij dus de slaapkamer van Helene binnengestapt, want zij was natuurlijk nog lang niet wakker. Ja wat wil je als je pas om 03.30 uur naar bed gaat.
Om 09.00 uur was het toch echt tijd om te vertrekken. Jonathan bracht ons weer naar het vertrekpunt van de bus. Wij gaven hem nog wat extra’s voor alle moeite die hij voor ons heeft gedaan. Misschien komen wij hem volgend jaar in Nederland nog wel tegen. Hij wil namelijk naar het jazzfestival komen.
Bij de bus aangekomen, vonden de buschauffeurs zichzelf nogal grappig. Zij vroegen waar wij heen gingen. Nou, naar het eindpunt. Ja, dat is Katutura, antwoordde de ene buschauffeur. Daar willen wij niet heen, zei Angela heel droog, want daar zijn wij al geweest. De buschauffeur kwam niet meer bij. BIZAR! Zo grappig was het nou ook niet.
Stipt 10.00 uur vertrok de bus. Onderweg weer regelmatig gestopt om de benen te strekken en om natuurlijk (heel belangrijk voor ons vrouwen) naar het toilet te gaan.
De reis verliep heel rustig voor ons. Lekker veel films gekeken. Dus dan gaat de tijd wel snel. Onderweg kwamen wij nog wel een behoorlijk ongeluk tegen tussen twee vrachtauto’s. Gelukkig verliep alles voor ons goed.
Tot het 19.45 uur werd en wij de bus uit moesten bij de Zuid-Afrikaanse grens. Op het eerste gezicht leek alles normaal. In de rij staan om een stempeltje te halen en dan hup de bus weer in. Terwijl wij stonden te wachten, kwam één van de agenten al naar ons toe. Hij vroeg waarom wij zo bezorgd keken. Ja hallo, je weet het nooit met overal politie om je heen.
Na onze stempel te hebben ontvangen, (nou ja, Emilie was wel bij de balie geweest, maar had geen stempel gekregen, dus weer even terug) wilden wij terug de bus in. Dat ging dus mooi niet door. Koffers uit de bus, door de scan, negen van de tien moesten nog opengemaakt worden (die van Emilie ook), honden door de bus, alle laptops gecontroleerd, mensen gefouilleerd, iemand uit het toilet van de bus getrokken. Gelukkig was de sfeer heel gezellig. De agent bij de scanner vroeg ons waarom vrouwen toch altijd van die zware koffers hebben. Oké, die vrouw voor ons had wel bizar zware tassen. Volgens ons wilde zij ergens een nieuw straatje leggen. Wij bewezen wel weer het tegendeel: twee koffers met z’n drieën. Wij legden de agent nog even uit dat als vrouwen iets doen, dan doen zij het goed.
Verder was er ook nog een agent, die liep te klagen dat hij zijn werk niet kon doen. Al die vrouwen. Hij werd voortdurend afgeleid.
Enfin, na anderhalf uur mochten wij eindelijk de bus weer in. Om vijf minuten later uit te stappen bij de Namibische grens. Joepie, zou dat weet zo’n trammelant worden? Het viel gelukkig mee. Wel was er één van de mannen achter de balie, die tegen Emilie begon te zeuren over dat zij een verkeerd visum had. Zij moest het in Namibië wel gaan verlengen. Wat denk jezelf: En tot kijk, hè! Iedereen moest Emilie wel hebben dit keer.
Om 22.00 uur konden wij onze weg eindelijk weer vervolgen. Er werd nog een film opgezet, maar deze hadden wij tijdens de heenreis ook al gezien. Wij gingen dus maar lekker slapen.

Spreken jullie morgen weer via de telefoon! Liefs, de drie Afrikaantjes.